Πολλοί επαγγελματίες υγείας προσπαθούν να παρέχουν κατάλληλη και έγκαιρη θεραπεία, υποστήριξη και φροντίδα σε άτομα με άνοια και άτυπους φροντιστές, παρά τους φόβους για την δική τους ασφάλειά και των οικογενειών τους, καθώς και τον αυξημένο φόρτο εργασίας που οφείλεται στη μείωση προσωπικού. Σε πολλές χώρες, η προστατευτική ενδυμασία είναι σπάνια ή ανεπαρκής, ακόμη και σε δημόσια ιδρύματα και η κατάσταση σε ιδιωτικά ιδρύματα φροντίδας είναι συχνά ακόμη χειρότερη.

Η άνοια συνήθως συνοδεύεται από δυσκολίες στον λόγο και την επικοινωνία. Οι συγγενείς και οι στενοί φίλοι συμβάλλουν στη διατήρηση της ψυχολογικής και συναισθηματικής ευεξίας των ατόμων με άνοια. Συχνά διαδραματίζουν επίσης σημαντικό ρόλο στην έκφραση των αναγκών, ανησυχιών και προτιμήσεων των ατόμων με άνοια στο προσωπικό. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας και τα περιοριστικά μέτρα το καθιστούν αυτό δύσκολο, αν όχι αδύνατον. Άτομα με άνοια όπου βρίσκονται σε νοσοκομεία ή μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, τα οποία βασίζονται στους φροντιστές για κοινή λήψη ή βοήθεια στη λήψη αποφάσεων, είναι ιδιαίτερα ευάλωτα όταν περιορίζονται οι επισκέψεις. Αυτό μπορεί επίσης να ισχύει και για τους νόμιμους εκπροσώπους. Οι διαδικασίες για αποχώρηση από νοσοκομεία μπορεί να είναι πιο προβληματικές, καθώς πολλοί άτυποι φροντιστές είναι οι ίδιοι σε ομάδες κινδύνου, ακόμη δεν υπάρχουν τα προηγούμενα επίπεδα στήριξης και οι ασθενείς μπορεί να έχουν πρόσθετες ανάγκες φροντίδας. Οι επαγγελματίες υγείας που διασχίζουν τα σύνορα καθημερινά για να φτάσουν στο χώρο εργασίας τους, μπορεί να παρεμποδίζεται από χρονοβόρους ελέγχους στα σύνορα.  Οι έμμισθοι φροντιστές, οι οποίοι εργάζονται με βάρδιες, ενδέχεται να μην μπορούν να εργαστούν καθόλου.

Ο περιορισμός των επισκέψεων, ο φόβος και το άγχος γύρω από τον COVID-19 μπορεί να δυσχεράνουν τους επαγγελματίες υγείας να διατηρήσουν το ηθικό των ασθενών και των πελατών τους με άνοια. Αυτό μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο της μοναξιάς, της πλήξης και της κατάθλιψης και να οδηγήσει σε συμπεριφορά που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Οι δυνατότητες απομόνωσης σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων με άνοια, που είναι ύποπτοι για COVID-19, μπορεί να είναι περιορισμένες και το προσωπικό μπορεί να έχει ανησυχίες σχετικά με αυτά τα άτομα όσον αφορά την επιμόλυνση άλλων ή και ότι οι ίδιοι ενδέχεται να χρειαστεί να απομονωθούν (οδηγώντας έτσι σε περαιτέρω μείωση του προσωπικού). Αυτό το δίλημμα επιδεινώνεται περαιτέρω σε ορισμένες χώρες από την έλλειψη τεστ ανίχνευσης του ιού για άτομα σε μονάδες φροντίδας ηλικιωμένωνκαι για το προσωπικό.